تنفس مکانیکی حجمی همراه با فشار مثبت انتهای بازدم (CMV + PEEP) روش مرسوم برای تهویه مکانیکی در بیماران مبتلا به سندرم زجر تنفسی حاد(ARDS)  است. تنفس مکانیکی فشاری همراه با نسبت دمی به بازدمی معکوس (PC-IRV) روش تهویه مکانیکی دیگر در این بیماران محسوب می شود. از آنجا که در مورد موثر بودن IRV در بهبود اکسیژن رسانی بیماران مبتلا به سندرم زجر تنفسی حاد اتفاق نظر وجود ندارد، دراین مطالعه میزان تاثیر دو روش تنفس مکانیکی مزبور بر معیارهای تنفسی و همودینامیکی بیماران مبتلا به سندرم زجر تنفسی حاد مورد بررسی قرار گرفت و تغییرات معیارهای فشار اکسیژن دمی (Pao2.Fio2) حداکثر فشار دمی راه هوایی (PIP)، فشار کفه (پلاتو=Pplataeu) متوسط فشار راه هوایی (MAP). میانگین فشارخون شریانی (Martp) و فشار نبض (pp) درهنگام استفاده از این دو روش تنفس مکانیکی اندازه گیری و مقایسه شد. موارد و روشها: مطالعه به صورت آینده نگر و کارآزمایی بالینی با روش نمونه گیری غیر تصادفی ساده انجام شد. 50 بیمار که همگی مبتلا به سندرم زجر تنفسی حاد بودند به دو گروه 25 نفری تقسیم شدند. گروه اول (گروه شاهد) تحت تنفس مکانیکی با روشPEEP CMV+ و گروه دوم (مورد) تحت تنفس مکانیکی با روش PC-IRV با نسبت دم به بازدم 2.1قرار گرفتند. متغیرهای تنفسی - حجم جاری، تعداد تنفس،PEEP، و جز اکسیژن دمی و نیز شکل موج جریان (فلو) دمی - بین دوگروه یکسان نگه داشته شد. میانگین معیارهای فشار اکسیژن شریانی، درصد اکسیژن خون شریانی، نسبت فشار اکسیژن خون شریانی به جز اکسیژن دمی، حداکثر فشاردمی، فشار کفه ، متوسط فشار راه هوایی، میانگین فشار خون شریانی، و فشار نبض یک ساعت و شش ساعت پس از شروع تنفس مکانیکی با روش CMV + PEEP وPC - IRV اندازه گیری و ثبت شد. سپس تفاوت هر یک از معیارها نسبت به زمان صفر- در ساعت اول و ششم شروع تنفس مکانیکی - در هر گروه محاسبه شد و اختلاف به دست آمده، برای هر معیار بین دو گروه مورد مقایسه قرار گرفت. یافته ها: فشار اکسیژن خون شریانی، درصد اشباع اکسیژن خون شریانی و نسبت فشار اکسیژن خون شریانی به جز اکسیژن دمی در هر دوگروه در ساعت اول و ششم پس از شروع تنفس مکانیکی افزایش یافت و میزان افزایش در نسبت فشار اکسیژن شریانی به جز اکسیژن دمی درپایان ساعت اول و ششم نسبت به زمان صفر درگروه PC - IRT نسبت به گروه CMV + PEEP بطور معنی داری بیشتر بود.درگروه PC - IRV حدکثر فشار دمی در پایان ساعت اول و ششم بطور معنی داری از گروه CMV+PEEP پایین تر بود و فشار کفه دردو گروه کمتر از20 سانتی متر آب باقی ماند.متوسط فشار راه هوایی در گروه PC - IRV در پایان ساعت اول وششم افزایش یافت ولی اختلافها نسبت به زمان صفر تفاوت معنی داری نشان نداد.میانگین فشار خون شریانی و فشار نبض در هر دو گروه کاهش یافت. کاهش فشار نبض در پایان ساعت ششم درگروه PC - IRV بطور معنی داری از گروه CMV + PEEP کمتر بود.نتیجه گیری: به طور کلی روش تنفس مکانیکی با نسبت دم به بازدم 2.1، نسبت به روش مرسوم ، در بیماران مبتلا به سندرم زجر تنفسی حاد اکسیژن رسانی را بهتر و حداکثر فشاردمی را کم می کند.    

اثر تهویه مکانیکی با فشار مثبت بازدمی (PEEP) بر روی سرنوشت فارماکوکینتیکی داروهای با استخراج کبدی پایین و یا متوسط تا کنون به طور کامل بیان نشده است.در این مطالعه آینده نگر اثر PEEP روی معیارهای فارماکوکینتیکی آمینوفیلین در 30 بیمار (20 مرد، 10 زن) بزرگسال مبتلا به سندرم نارسایی حاد تنفسی یا آسیب حاد ریه که در بخش مراقبتهای ویژه بستری بودند، بررسی شد. بیماران بر اساس وضعیت تهویه و اکسیژناسیون به دو گروه تقسیم شدند: یک گروه تحت PEEP با فشار بالا (15 - 10 سانتی متر آب) و گروه دیگر تحت PEEP با فشار پایین (9 - 5 سانتی متر آب) قرار گرفتند. دو ساعت بعد از شروع PEEP برای همه بیماران آمینوفیلین با دو اولیه 3 میلی گرم / کیلوگرم طی مدت نیم ساعت و سپس 15 میلی گرم در ساعت استفاده گردید. متعاقب دوز سرشار، 2 ساعت و 6 ساعت بعد از آن، طی انفوزیون دائم آمینوفیلین نمونه های سرمی به منظور تعیین غلظت دارو گرفته شد. بیماران سیروزی و بیمارانی که داروهایی مصرف می کردند که با متابولیسم و کلیرانس کبدی آمینوفیلین تداخل ایجاد می کرد وارد مطالعه نشدند. علایم حیاتی بیماران قبل از شروع PEEP،دو ساعت بعد از آن و در هنگام هر نمونه گیری ثبت شد.میانگین (±انحراف معیار) معیارهای فارماکوکینتیکی آمینوفیلین، در گروه PEEP بالا (17 نفر) و گروه PEEP پایین ( 13 نفر) به ترتیب به صورت زیر بود: حجم توزیع 0.15) ± ( 0.42 لیتر/ کیلوگرم و (±0.13) 0.54 لیتر/ کیلوگرم با(p<0.03) ، کلیرانس آمینوفیلین (0.024±) 0.035 لیتر / ساعت / کیلوگرم و(±0.025) 0.056 لیتر / ساعت/ کیلوگرم  با (p<0.04)، میانگین غلظت آمینوفیلین در ششمین ساعت بعد از دوز سرشار (3.50 ±)  6.24میلی گرم / لیتر و (1.04 ±) 3.98 میلی گرم / لیتر با (p<0.03). هر سه معیار مزبور از لحاظ آماری کاملا معنی دار و قابل توجه بودند.در این مطالعه این مهم مشاهده شد که: بیمارانی که از سطح سرمی آمینوفیلین بالاتری بعد از 6 ساعت برخوردار بودند، مقدار نسبت اکسیژن شریانی به درصد اکسیژن دریافتی بالاتری نیاز داشتند. هر چند از لحاظ آماری این تفاوت معنی دار نبود ولی از نظر بالینی جالب توجه بود. .(p=0.39) همچنین در افرادی که اسیدیته خون شریانی پایین تری داشتند، حجم توزیع آمینوفیلین بیشتر بود هر چند که این تفاوت نیز از لحاظ آماری قابل توجه نبود. (p<=0.43) با توجه به اختلاف معنی دار حجم توزیع و کلیرانس آمینوفیلین در بیماران تحت مراقبت ویژه می گردد.

سابقه و هدف: با توجه به میزان بروز بالای آتلکتازی بعد از اعمال جراحی قلب باز و تاثیرات پیشنهاد شده PEEP در جلوگیری از این عوارض در اعمال جراحی عمومی در حین عمل جراحی قلب ضروری به نظر می رسد که تاثیرات PEEP بعد از اعمال جراحی قلب باز مورد بررسی قرار گیرد. مواد و روش ها: این مطالعه به روش کارآزمایی بالینی انجام گرفت. حجم نهایی نمونه بعد از انجام یک مطالعه مقدماتی 60 نفر تخمین زده شد. نمونه گیری به روش در روش در دسترس انجام گردید و نمونه ها به طور تصادفی در دو گروه مورد شاهد (هر گروه 30 نفر) قرار گرفتند. در گروه مورد بعد از عمل جراحی در صورت داشتن معیارهای شرکت در پژوهش 10-5 سانتی متر آب PEEP استفاده شد و گروه شاهد روش درمانی معمول را که فاقد این مداخله بودند، دریافت داشتند. برای تشخیص نهایی، از آتلتکاری رادیوگرافی قفسه سینه، شمارش گلبول های سفید، درجه حرارت، فشار اکسیژن و دی اکسید کربن شریانی و درصد اشباع اکسیژن استفاده شد. برای بررسی های آماری از آزمون های کای دو و t زوج استفاده شد. یافته ها: یافته های پژوهش حاکمی از آن بود که دو گروه از نظر متغیرهای کمی سن، مدت زمان ترک سیگار، زمان کلمپ آئورت، زمان بای پس قلبی - ریوی، مدت زمان بیهوشی. کسر تخلیه ای قبل از عمل و مدت زمان انتوباسیون و متغیرهای کیفی جنسی و سابقه مصرف سیگار با هم تفاوت آماری معناداری نداشتند، میزان بروز آتلتکاری در گروه مورد 8 نفر (26.7%) و در گروه شاهد 17 نفر (56.7%) بود که از لحاظ آماری این تفاوت معنادار بود (P<0.02) . میانگین فشار اکسیژن و دی اکسید کربن شریانی گروه مورد در روزهای اول و دوم نیز از گروه شاهد بیشتر بود که این تفاوت از لحاظ آماری معنادار بود(P<0.05). این روند در مورد شمارش گلبول های سفید و کلیشه رادیوگرافی قفسه سینه نیز صدق می کرد. ولی در مورد درجه حرارت و درصد اشباع اکسیژن تفاوت آماری معناداری مشاهده نگردید. بحث: این مطالعه نشان داد که استفاده از PEEP بعد از عمل جراحی پیوند عروق کرونر در زمان اقامت بیمار در ICU می تواند باعث کاهش میزان بروز آتلتکازی بعد از عمل شود؛ بنابراین پیشنهاد می گردد که از این روش در بخش مراقبت های ویژه برای کاهش میزان بروز آتلکتازی استفاده شود.

مقدمه: میزان بروز آتلکتازی بعد از عمل جراحی پیوند عروق کرونر بالا می باشد. با توجه به تاثیرات پیشنهاد شده سطوح مختلف PEEP در جلوگیری از بروز این عارضه، هدف از این مطالعه بررسی تاثیرات سطوح مختلف PEEP بعد از عمل جراحی پیوند عروق کرونر بوده است. مواد و روش ها: این مطالعه به روش کارآزمایی بالینی انجام گرفت. حجم نمونه در این مطالعه 90 نفر بود. نمونه گیری به صورت غیر احتمالی متوالی انجام گردید و بیماران به روش بلوک بندی طبقه ای به طور تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل (هر گروه 45 نفر) قرار گرفتند. در گروه کنترل بیماران پس از عمل جراحی، به محض ورود به بخش مراقبت های ویژه تا زمان اکستیوب شدن PEEP به میزان 5 سانتی متر آب دریافت می کردند و در گروه مداخله بیماران پس از ورود به بخش مراقبت های ویژه به طور متوسط به مدت 4 ساعت PEEP به میزان 10 سانتی متر آب دریافت می کردند و سپس تا زمان اکستیوب شدن PEEP به میزان 5 سانتی متر آب دریافت می کردند. برای تشخیص نهایی آتلکتازی شش ساعت بعد از اکستیوب شدن، از رادیوگرافی قفسه سینه، درصد اشباع اکسیژن شریانی و درجه حرارت بدن استفاده شد. برای بررسی های آماری از آزمون های مجذور کای و تی مستقل استفاده شد. یافته ها: بر اساس یافته های پژوهش میزان بروز آتلکتازی در گروه مداخله 7 نفر (15.6 درصد) و در گروه کنترل 16 نفر (35.6 درصد) بود که از لحاظ آماری این تفاوت معنادار بود (0.03=P). میانگین درصد اشباع اکسیژن شریانی در گروه مداخله نسبت به گروه کنترل بالاتر بود (1.48±94.31 در مقابل 1.16±93.66) و این تفاوت از نظر آماری معنادار بود (0.025=P). بحث و نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که استفاده از PEEP به میزان 10 سانتی متر آب بعد از عمل جراحی پیوند عروق کرونر می تواند باعث کاهش میزان بروز آتلکتازی بعد از عمل شود، بنابراین پیشنهاد می گردد که از این روش در بخش مراقبت های ویژه برای کاهش میزان بروز آتلکتازی استفاده شود.

مقدمه: این مطالعه با هدف تعیین تاثیر فشار مثبت انتهای بازدمی بر کاهش عوارض تنفسی بیماران تحت عمل جراحی باریاتریک لاپاراسکوپیک در حین و پس از عمل جراحی انجام گرفت. روش ها: در یک مطالعه ی کارآزمایی بالینی که در سال 1397 در بیمارستان الزهرای (س) اصفهان انجام گرفت، 54 بیمار مبتلا به چاقی مفرط انتخاب و در دو گروه جراحی باریاتریک لاپاراسکوپیک با و بدون استفاده از Positive end-expiratory pressure (PEEP) (10 سانتی متر آب) مورد مطالعه قرار گرفتند. بروز عوارض تنفسی و وضعیت همودینامیک بیماران قبل، حین و بعد از جراحی مورد ارزیابی و مقایسه قرار گرفت. یافته ها: استفاده از فشار مثبت انتهای بازدم در جراحی باریاتریک لاپاراسکوپیک، منجر به کاهش زمان بستری در بخش مراقبت های ویژه و بخش عمومی، اشباع اکسیژناسیون خون بالاتر در زمان جراحی و ریکاوری و بهبود تعداد تنفس شد. استفاده از فشار مثبت انتهای بازدم، جهت جلوگیری از ایجاد دیسترس تنفسی سودمند بود. نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل از این تحقیق، مشخص می گردد که PEEP به عنوان یک روش کمک درمانی می تواند در کاهش عوارض تنفسی پس از جراحی باریاتریک لاپاراسکوپیک بسیار مفید باشد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

مقدمه: تاکنون بررسی اثرات فشار مثبت انتهای بازدمی (PEEP) بر روی حذف کبدی فنی توئین با خصوصیت استخراج کبدی پایین در متون انجام شده قبلی در جایی درج نگردیده و بیان نشده است. در این تحقیق اثرات فشار مثبت انتهای بازدمی روی پارامترهای فارماکوکینتیکی فنی توئین در بیماران مربوطه مورد بررسی قرار گرفته است. مواد و روشها: این تحقیق به صورت کارآزمایی اثرات فشار مثبت انتهای بازدمی روی پارامترهای فارماکوکینتیکی فنی توئین در هفت بیمار با آسیب حاد مغزی (4 زن و 3 مرد) بالاتر از 18سال، 8GCS<، اینتوبه و دچار آسیب حاد ریوی (pao2/Fio2<300) که مبتلا به نارسایی کلیوی یا کبدی یا قلبی نبوده، همچنین سابقه دریافت فنی توئین و یا داروهای موثر در متابولیسم و کلیرانس فنی توئین را نداشتند انجام گردید. در این مطالعه بیمارانی که متعاقب آسیب حاد مغزی کاندید دریافت فنی توئین جهت پروفیلاکسی از تشنج با دوز سرشار 15mg/kg و دوز نگهدارنده 7mg/kg شده و همچنین در طول بستری در بخش مراقبت های ویژه دچار آسیبی حاد ریوی (Acute Lung Injury) گشته اند، ابتدا تحت تهویه مکانیکی با ونتیلاتور Evita2 و فشار مثبت انتهای بازدمی با مقادیر بین صفر تا پنج سانتیمتر آب (5 0£PEEP£) و سپس در صورت نیاز تحت تهویه مکانیکی با فشار مثبت انتهای بازدمی بالاتر از 5 و پایین تر از 10 سانتیمتر آّب 10 5£PEEP£ قرار گرفتند. میانگین فشار متوسط شریانی ثبت شده در هر سه ساعت بیماران قبل و بعد از افزایش (Positive End Expriatory Pressure) PEEP، همچنین متغیرهای فیزیولوژیکی نظیر پروفایل همودینامیکی و علائم حیاتی و بیوشیمایی، شاخص های تهویه و اکسیژناسیون و در نهایت APACHE II و GCS بیماران در زمان نمونه گیری ثبت شده، درج گردید.یافته ها: با فرض 0.6L/kg=Vd و 4mg/L=Km میانگین و انحراف معیار Mwan (±SD) مقادیر شاخص ها و پارامترهای فارماکوکینتیکی فنی توئین قبل از افزایش PEEP و بعد از آن یک بار در حضور افزایش و بار دیگر در حضور کاهش فشار متوسط شریانی (MAP) و نیز میانگین و انحراف معیار فشار متوسط شریانی قبل و بعد از افزایش PEEP محاسبه گردید. نتیجه گیری و توصیه ها: یافته ها نشان داد که گر چه از لحاظ آماری تفاوت معنی داری بین تغییرات MAP و پارامترهای فارماکوکینتیکی متعاقب افزایش PEEP مشاهده نشده است ولی از لحاظ بالینی و کلینیکی PEEP در بعضی موارد سبب افزایش و در بعضی موارد سبب کاهش MAP گردید که به نوبه خود افزایش MAP مسبب افزایش در Vmax و کاهش CTrongh گردید که عکس آن نیز صادق است و از لحاظ بالینی اهمیت داشته و شایسته توجه می باشد.

سابقه و هدف: هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر شدت تمرین بر دقت تخمین فشار CO2 خون شریانی از فشار CO2 انتهای بازدمی بود. مواد و روش ها: 10 آزمودنی به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابتدا حداکثر اکسیژن مصرفی (VO2max) آزمودنی ها با انجام پروتکل تمرینی فزاینده بدست آمد. سپس هر آزمودنی سه پروتکل تمرینی را با سه شدت 30، 50 و 70 درصد VO2max خود که مدت زمان هر تمرین 12 دقیقه بود انجام داد. نمونه های خونی در حین استراحت، تمرین و دوره ریکاوری گرفته شد و همچنین داده های مربوط به گازهای تنفسی جمع آوری شدند. یافته ها: ضریب همبستگی بین PaCO2 و PaCO2pre و مقدار p در تمرین با شدت 30 درصد به ترتیب 807/0=r و 001/0=p و در تمرین با شدت 50 درصد 822/0=r و 001/0=p و در شدت 70 درصد VO2max برابر با 552/0=r و 003/0=p بود. درصد خطای تخمین در شدت 70 درصد VO2max بالاتر از درصد خطا در شدت های 30 و 50 درصد VO2max بود. نتیجه گیری: بر اساس یافته ها: ی این مطالعه بنظر می رسد دقت تخمین فشار CO2 خون شریانی از فشار CO2 انتهای بازدمی در شدت های تمرینی بالاتر نسبت به شدت های پایین تر کمتر است.

امروزه کاپنوگراف طبق نظر "انجمن آزمون و مواد آمریکا" یک پایش استاندارد بیهوشی محسوب می شود. در کاپنوگرافی معمولا نمونه گیری گاز بازدمی به روش ساید استریم انجام می شود و محل شایع نمونه گیری در قطعه Y قرار دارد. فاکتورهای متعددی در میزان دی اکسید کربن گاز بازدمی که نمایی از فشار دی اکسید کربن شریانی است تاثیر دارند. هر چه فاکتورهای تغییر دهنده میزان فشار دی اکسید کربن انتهای بازدمی کمتر باشد، اختلاف فشار دی اکسید کربن انتهای بازدمی و فشار دی اکسید کربن شریانی کمتر است و بنابراین فشار دی اکسید کربن انتهای بازدمی اندازه گیری شده با کاپنوگراف قابل اعتمادتر خواهد بود. براساس مطالعه باجول و همکارانش، در اطفال زیر یک سال، نمونه برداری گاز بازدمی باید از قسمت تحتانی لوله تراشه ( نوک لوله تراشه) انجام گیرد. مطالعه حاضر برای اثبات یا رد این ادعا انجام پذیرفت.در این مطالعه گذشته نگر، 62 بیمار در رده سنی یک ماهگی تا 12 سالگی انتخاب شدند. این بیماران به دو گروه سنی زیر یک سال (با وزن زیر10 کیلوگرم) و بالاتر از یک سال (با وزن بالای 10 کیلوگرم) تقسیم شدند. روش نمونه برداری تصادفی بود. در تمام این بیماران نمونه برداری از هوای بازدمی برای اندازه گیری فشار دی اکسید کربن انتهای بازدمی از قسمت تحتانی و فوقانی لوله تراشه (محل اتصال لوله تراشه به قطعه Y) هم زمان با نمونه گیری خون شریان جهت اندازه گیری فشار دی اکسید کربن شریانی انجام شد. روش القا بیهوشی و ادامه بیهوشی در همه بیماران یکسان بود و در مورد همه بیماران از سیستم جکسون ریس اصلاح شده با تنفس کنترله استفاده شد. نمونه گری گاز بازدمی با لوله هایی به قطر 1 تا 1.5 میلی متر به عمل آمد.پس از جمع آوری داده ها و طبقه بندی و تجزیه و تحلیل آماری آنها مشاهده شد که در هر دو گروه، زیر یک سال و بالای یک سال، گرادیان فشار دی اکسید کربن شریانی و فشار دی اکسید کربن انتهای بازدمی در ناحیه تحتانی و فوقانی اختلاف معنی داری نداشت (P>0.05 ). در صورتی که مقدار فشار دی اکسید کربن انتهای بازدمی در حد 35 تا 40 حفظ شود، سطح فشار دی اکسید کربن شریانی درمحدوده نرمال خواهد بود و نمونه برداری به روش معمول از قسمت لوله فوقانی لوله تراشه برای پایش کافی خواهد بود.

مقدمه: یکی از مشکلات اصلی سیستم درمان، مرگ و میر بالا و طول مدت بستری بیماران در Intensive care unit (ICU) می باشد که هزینه های زیادی دارد. پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر تعدیل Fraction of inspired oxygen (FIO2) و فشار مثبت انتهای بازدمی (Positive end-expiratory pressure یا PEEP) بر اساس میزان فشار اکسیژن خون شریانی بر پیامدهای مراقبتی بیماران بستری در ICU انجام شد. روش ها: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی و جامعه ی آماری آن، متشکل از بیماران بستری در بخش ICU بیمارستان امام خمینی (ره) اهواز در نیمه ی دوم سال 1399 بود. 40 بیمار به روش در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه مداخله و شاهد تقسیم بندی شدند. جهت جمع آوری داده ها، از پرسش نامه ی اطلاعات دموگرافیک و سیستم نمره دهی Sequential Organ Failure Assessment (SOFA) استفاده گردید. در گروه مداخله، تعدیل FIO2 و PEEP بر اساس میزان فشار اکسیژن خون شریانی بیماران طی 7 روز انجام شد. یافته ها: از نظر متغیرهای دموگرافیک، تفاوت معنی داری بین دو گروه مشاهده نشد. میانگین نمرات SOFA قبل از مداخله در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت، اما پس از مداخله، شدت بیماری، طول مدت اتصال به ونتیلاتور و بستری در ICU در گروه مداخله کمتر بود. نتیجه گیری: تعدیل FIO2 و PEEP بر اساس میزان فشار اکسیژن خون شریانی، بر کاهش نمره ی SOFA، طول مدت اتصال به ونتیلاتور و ماندگاری بیمار در ICU موثر می باشد. این روش می تواند به عنوان یک مداخله ی پرستاری و با هماهنگی تیم درمان به منظور کاهش پیامدهای بستری در ICU مورد استفاده قرار گیرد.